Bron tekst: Hoogeveensche Courant
Foto: Henk Sieders
Klik hier voor meer foto's
Na meer dan veertig jaar in het onderwijs werkzaam geweest te zijn, heeft Wim Kamphuis afscheid genomen van zijn school: christelijke basisschool De Wegwijzer in Alteveer.
Hij doet dat met gemengde gevoelens: de bijzondere positie van de school – nog altijd bestuurlijk zelfstandig – heeft hem altijd veel energie gegeven. Aan de andere kant weet Kamphuis dat het tijd is voor nieuw bloed.
Er zijn mensen die het ‘de school van Wim Kamphuis’ noemen. ‘Dat ervaar ik zeker niet zo, het is het team dat het doet. En sommige leden van het bestuur verdienen wat mij betreft een lintje. Hoe vaak die niet aan de voorkant meedenken, even met mij sparren. Bij grote besturen is toch meer afstand.’
Meermaals kregen het bestuur van De Wegwijzer of Wim Kamphuis zelf de vraag wanneer de school nu eindelijk eens onder een grote organisatie kwam te staan, zoals de VCPOZD in De Wolden of PricoH in Hoogeveen. ‘In de jaren negentig al, toen ik net directeur was. Het is goed voor de school, zeiden ze aan de andere kant van de tafel. Dat vonden wij niet. We zijn niet meegegaan met de VCPOZD en dat werd ons niet in dank afgenomen’, herinnert Kamphuis zich. ‘Maar ook in de wandelgangen werd de vraag vaak gesteld: ‘Wim, wanneer kom je bij ons?’ We zijn een gewilde partner’, lacht hij.
Raadslid
De inwoner van Alteveer, ooit ook twaalf jaar raadslid voor het CDA in De Wolden en nu 65 jaar en negen maanden, dus pensioengerechtigd, kreeg zin in het onderwijs in de zesde klas van de lagere school. ‘Er waren twee kwekelingen van de pedagogische academie en die deden altijd veel leukere dingen met ons dan de eigen leerkracht. Ik zie die twee jongens nog precies voor me. Het leek mij ook leuk om het anders te doen dan de toenmalige meesters.’ Toch, zo moet Kamphuis erkennen, verviel hij ook in bepaalde patronen. ‘Je meent altijd dat je de wereld kunt verbeteren.’
Hij stond voor de klas, maar combineerde het lesgeven later ook met het directeurschap. ‘Als onderwijzer had ik soms wel twee gezichten. Ik kan heel uitbundig en vrolijk zijn, maar daarnaast ook de strenge schoolmeester die regels hanteert. Als je wat gelijkmatiger bent, is dat voor de leerlingen wel makkelijker.’ Kamphuis vindt het belangrijk om mensen in hun kracht te zetten, dus ook dat leerkrachten op hun eigen manier kunnen werken. ‘Als hij zijn doelen maar haalt.’
Het gesprek komt op het begrip ‘goede school’, Kamphuis vindt dit een lastig te duiden begrip. ‘Je kunt als school wel heel goede scores met de Cito-toets halen, maar ouders vinden een school goed als we een sponsorloop houden, als er meegedaan wordt aan brede-schoolactiviteiten en als we gezellige dingen doen. Een goede school is een optelsom van alle leerkrachten. Ik ben de directeur bij de gratie van de medewerkers. Je moet natuurlijk een hart hebben voor de kinderen, elke leerkracht moet elke dag aandacht voor elk kind hebben. Hij moet elk kind even in de ogen gekeken hebben of een aai over de bol hebben gegeven. Elk kind moet aan het eind van de dag het gevoel hebben dat de meester of juf blij is dat het er is. Het kind moet zich welkom voelen.’
Christelijk
De Wegwijzer is een school met christelijke achtergrond. ‘De kracht van de school is dat elk mens en kind benaderd wordt met Bijbelse waarden en normen als extra motor. Ze leren er ook voor elkaar te zijn. Veel verhalen in de Bijbel gaan erover hoe je positief met elkaar in het leven kunt staan.’ De afzwaaiende directeur noemt als voorbeeld pestgedrag. ‘Dat is heel erg, maar wat ook heel erg is, is die groep meelopers die niet op durft te komen voor de gepeste.’
Als eenpitter zonder grote organisatie achter zich heeft Kamphuis het best wel eens lastig gehad. ‘Drenthe was kampioen schaalvergroting in het onderwijs, iedereen zei dat groot beter was. Ons is verweten dat zelfstandig blijven financieel onhaalbaar zou zijn, maar wij staan er financieel zeer rooskleurig voor. Aan de andere kant: ik stond laatst ook op het dak de zonnepanelen schoon te poetsen. Ik kreeg al commentaar: nu ben je echt een bovenmeester, maar dat is de betrokkenheid bij een kleine school.’
Het voordeel van een eenpitter is dat hij snel kan schakelen. ‘Zo hebben we in het verleden heel wat subsidies binnengehaald bij bijvoorbeeld ministeries. Binnen een grote vereniging hebben de directeuren regelmatig overleg. Daarmee versterk je elkaar, dat heb ik wel weer gemist.’
Met de aanstelling van een nieuwe directeur - Gaby Boonstra uit Oosterhesselen - geeft het bestuur aan nog steeds geen fusie met anderen aan te willen gaan. ‘Ik laat zeker geen zinkend schip achter. Wij hebben wel het geluk dat we in De Wolden zitten, daar is de opheffingsnorm 37 leerlingen, in een gemeente als Hoogeveen is dat tussen de 80 en 90. Wij hebben ook krimp gehad, hadden ooit 170 leerlingen. Nu zijn dat er 120 en dat zakt nog eventjes’, schetst Kamphuis. Daarmee is de school groter dan de collega’s van obs De Bosrand in buurdorp Kerkenveld. ‘Daar hadden we best meer willen samenwerken, maar ze hebben er daar voor gekozen meer met Drogteropslagen en Linde samen te werken. Wat op zich prima is natuurlijk.’